BİR TUTAM DENİZ FENERİ
Bir anekdot okudum yalnızlık üzerine
İnsan kalabalık içinde de yalniz
Deniz fenerin de olduğu gibi
Her gece gemileri alması koynuna
Onun yalnız olmadıgını göstermez
Deniz fenerlerinin de hüzünlü hikayeleri var, asırlardan beri süre gelen, onlarda onunla yalnız
İnsan yalnız kalmak istemez
Günümüz koşulların da, sessizliğe mahkum, prangalı yalnızlarız hepimiz
Kalabalık ortam, kalabalık aile ,onca arkadaş arasında yaşasak da yalnızlığımızı paylaşacak,gönül yoldaşını bulmak zor
Ya bulduğumuzu zannetmişiz kıymetini bilememişiz ya da kıymetimiz bilinmemiş
Demek ki bulduğumuz yalan
Bencillikler tavan yapar,egolar savaşın da
Bahaneler üreterek hep ben demek
Birlikte yakalanacak, mutluluğu kaybetmek anın kıymetini bilmeyerek
Deniz feneri hep yanıp söner Işık verir
Yol gösterir ama kalabalık yalnızlığında
Peki ya ondan yol alanlar
Ne yol alanların yalnızlığı
Ne de deniz fenerinin hüznü olsun
Gözlerdeki ışık yol versin
Gönülden dökülen yaşama uygulanan
Dilin anlamlandırdığı sevgi yalnızlığın paylaşımı olsun
Şu kısacık yaşamda
Aynı yüreği ayrı yüreklerde paylaşarak
Birbirine deniz feneri olmak güzel
Yalnızlık senfonisini başkalarınında dinlediğinin farkında olarak
Kendini mutlu etmek ise en güzeli
